New Zealand. South Island. Dzień 6. Queenstown. Dzień 7. Queenstown - Te Anau.

03.02.2019 dzień 6

Start: Queenstown
Stan licznika na początku trasy 411070km
Stan licznika na koniec dnia: 411070km
Koniec: Queenstown



NZ. Day 6. Queenstown. Galeria Foto.

Po przebudzeniu w hotelowym łóżku czas się nieco ogarnąć. Wszyscy w komplecie, nikt nie płacze, ok. Czas na poranną rutynę. Za oknem piękny, słoneczny poranek. Wychodzę na korytarz, żeby w restauracji hotelowej zjeść śniadanie. Na końcu korytarza słyszę charakterystyczny dzwonek windy, ale nie śpieszę się, jestem na wczasach. Idę normalnym krokiem, wychodzę z za narożnika i widzę w lobby windowym uchylone drzwi windy, z których wystaje kobieca ręka trzymająca butelkę wody. Jak miło, ktoś usłyszał moje kroki z oddali i zdecydował się na mnie poczekać. Wskakuję bez zbędnej zwłoki do windy i dziękuje właścicielce ręki z wodą za poczekanie. Dziewczyna odpowiada uśmiechem i momentalnie przykleja wzrok do smartfona. Żałuję, ale na tym kończy się nasza przygodna znajomość. Hmm... mam jednak wrażenie, że skądś znam ten uśmiech i tą niezbyt nachalną uprzejmosć.... Podróż nie trwa długo, dzwonek windy oznajmia co oczywiste - czas wysiadać. Widok za oknem sali restauracyjna kasuje w głowie wszystkie otworzone w windzie wątki i rozterki. Widok jest rzeczywiście spektakularny. Wychodze na taras i podejmuję próbę zmierzenia się z pięknem natury.

  

 Widoczek na śniadanie

To nie tandetny landschaft kupowany w ikei na palety, to widok przez okno z pokoju hotelowego (nie naszego)

Super, jeszcze tydzień temu nie przypuszczałem, że z taką łatwością przyjdzie mi zachwycać się górami. Nie przedłużam zadumy nad pięknem przyrody nad to. Wracam do budynku, wspólnie jemy śniadanie i całą ekipą wyruszamy na miasto. Pierwszą z dzisiejszych atrakcji będzie Sky line. Jest to kolejka linowa, która wjeżdzą na jeden z okolicznych szczytów i pozwala turystom spojrzeć z niecodziennej perspektywy na Quuenstwon. Nim dojdziemy do stacji kolejki, odwiedzamy jeszcze lokalną galerię sztuki i nie kupując w niej nic, spokojnym krokiem udajemy się dalej. W drodze opowiadamy sobie wrażenia z wczorajszej nocy. Dorota ewidentnie jest dziś na porannym haju. Może to ta pogoda? może klimat Q-town? (faktycznie Aspen lub Zakopane), a może dobrze przespana noc? Uświadamiamy sobie, że wczorajszy wieczór nie był taki znowu zwyczajny. O czym zapomniałem (ze względu na głęboką implementację w mojej głowie trybu wakacyjnego) wczoraj była sobota. Ok, w soboty cała populacja nieco przyśpiesza, ale to nie wyglądało jak zwyczajna sobota. Musi być jeszcze coś... Szybko okazuje się też, że najazd chińczyków na miasto (którego nie da się nie zauważyć) ma wiele wspólnego ze zbliżajacym się z chińskim nowym rokiem. Ok, ma to sens, ale niesprawiedliwością byłoby tu stwierdzić, że to chinskie gardła drenowały wczoraj barki z alkoholem i że chińskie ręcę rolowały, zapalały, nalewały, zapalały, nalewały itd... To nie chińskie dłonie szukały w bramach towarzystwa, w latarniach oparcia, w portfelu dna i to nie chińskie palce na koniec nie trafiały w ikonkę Uber na wyswietlaczach telefonów podczas desperackiej próby powrotu do domu. Jest jeszcze jedno co mi właśnie przyszło do głowy. W Nowej Zelandii jest teraz lato, sprawdzam... tak! Właśnie zaczynają się wakacje. To chyba mix wszystkich tych czynników spowodował to wczorajszy rumble in the small town jungle. Ok, dochodzimy w końcu do Sky line, przed wejsciem do którgo znajduje się...cmentarz. Ciekawa lokalizacja. Zawsze zastanawiam się w takich miejscach, czy ludzie tu też umierają... Nie wiem skąd ta irracjonalna wątpliwość, ale kamienne nagrobki podpowiadają, że w raju też się jednak umiera... Tak, po krótkim pobycie stwierdzam, że Queenstown jest dzisiaj dla mnie rajem...

Słyszę krzyk dziecka i szybko wracam do rzeczywiśtości. B dokazuje, a my stoimy w kolejce do wagonika, który zawiezie nas zaraz na górę…  
Przyznaję, że w pierwszym odruchu atrakcja ta wydaje mi sie nieco banalna, ale uwierzcie mi, to po prostu trzeba zrobić. Widok ze szczytu jest naprawdę tego warty.

 Queenstown ma swój klimat 

 

 Widok na Q-twon z tarasu Sky line

 Q-town pano

Nasze campervany

 

Jedna z głównych ulic Q-town

Przybrzeżna promenada

Mógłbym tu zamieszkać - jedno z fajniejszych miejsc jakie kiedykolwiek odwiedziłem... a poza tym, pasuję tutaj. Czarne serce mam i czarną w żyłach krew :-) 

(Koszulka jeszcze z Warszawy)



Siedząc na tarasie widokowym cieszę się chwilą. Góry, jezioro, piękne miasteczko w dole i... znów kobieca dłoń z butelką wody wsparta o balustradę. Przenoszę wzrok wyżej, i tak... właścicielką dłoni jest mi znana, uprzejma pani, którą spotkałem w windzie dziś rano. Wraca pytanie, o którym już zapomniałem. Skąd my się właściwie znamy? Z restauracji na taras po chwili wychodzi dziewczyna w podobnym wieku, podchodzi do właścicielki dłoni z butelką wody. Ok, to jej koleżanka....Błysk! Hej, to nie jest grzecznie z mojej strony zapomnieć imię koleżanki, z którą się przecież znamy. Oto, reminesencja wczorajsze nocy! Przed oczami widzę tabliczkę.Magazyn fajerwerków... Oto Lily i jej koleżanka!

Dodać muszę, że dziś ruch pod magazynem jednak jakby nieco mniejszy, na oko jest pierwszy stycznia.

Mamy niezłą bekę na górze, opowiadam historię z windy. Arek podpowiada, że powineniem powiedzięć „Dziękuję” i po chwili dodać „za wszystko”. Ktoś dorzuca, że może powinienem sie lubieżnie oblizać (a może to moja wyobraźnia), ale nie. Dziś jestem miłosiernym samarytaninem... z wodą 😊 Poza tym karma wrac a ja nie jestem święty.

Uśmiecham się do Queenstown z góry, biorę Żonę pod rękę, wsadzamy dzieci do wózka, wyrzucam zużytą pieluchę, przytrzymuję drzwi starszej pani a Wam zalecma coś co gdzieś już słyszałem "Idź i ty czyń podobnie" 😊

Malysian Street Food

O Lily i koleżance zapominamy dopiero, gdy dopada nas głód. Zabijamy go bez litości w malezyjskim barze, potem relax i czas wolny. Zwiedzam miasto z Alutkiem i udaje się na plażę. Tu spotykam Arka z dziećmi, siadam, gadamy o życiu i wgapiamy się w horyzont. Słońce, góry, jezioro, parowy statek - sielanka. Wgapialiśmy się tak samo w nierówny bruk i odrapane kamienice ulicy Marcinkowskiego, w zdezolowane baraki portu praskiego, w blaszane kontenery ulicy Sokolej i zatęchłe magazyny Targówka Przemysłowego na długo przed tym nim stały się modne lub przestały istnieć.

 Życie jest w rzeczywistosci pudełkiem czekoladek... Na koniec dnia wzniesiemy jeszcze wspólny toast podczas kolacji.

 Freediving session - Lake Wakatipu

Dziś jeszcze łatwiej wchodzi mi się do zimnej, górskiej wody. Mimo braku ołowiu, jeden ruch rąk powoduje, że błyskawicznie znajduję się przy dnie. Tak jest najlepiej, tu czuję się bezpieczniej... płynę przed siebie, dziś jeszcze szybciej zanika światło, wita mnie ciemość, gdy się zapomniesz nikt tu nie poda Ci ręki...

  

... i chłód, jest chłód i podstawowe emocje. W tym świecie jestem tytlko gościem, ale czuję się tu dobrze. Wszystko dzieje się powoli, odsączone jest od emcji świata zewnętrznego. Obserwuję świat dookoła. Zwalniam, przyglądam się tej osobliwej nocy, wyciągam rękę by jej dotknąć. Otchłań otacza mnie ze wsząd i tylko ode mnie zależy czy mnie zatrzyma, palec wskazuje w kierunku dna, ale ono powoli się oddala... znów zaczynam się unosić, coraz szybciej i szybciej, de szóstka piszczy alarmami, a może to zdrowy rozsądek? W końcu jestem w strefie gdzie przebijają już pierwsze promienie światła, wypływam ku powierzchni, słyszę bawiące się dzieci, ktoś trzyma mnie za rękę i znów widzę słońca. Łapię łyk powietrza, patrzę przed siebie unosząc się na powierzchni jeziora.

 All good, już ciemno - wracamy do hotelu.

04.02.2019 dzień 7

Start: Queenstown
Stan licznika na początku trasy 411070km
Stan licznika na koniec dnia: 411251km
Dystans: 181km

Dystans calkowity: 1316km
Koniec: Te Anau

NZ. Day 7. Queenstown to Te Anau. Galeria Foto.



Dzisiejszy dzien oo dzień tranzytowy między Queenstwon a Te-Anau. Jedni nazywają to miejsce Tijenel, drudzy Tijanu, ale ja nie wiem do dziś jak się mówi poprawnie. W Queenstown krecimy się jeszcze trochę po centrum, potem robimy duże zakupy i w końcu ruszamy szóstką na południe.  

Good bye Queenstown

 Hello drogo

Drogo numer 6

 Lake Wakatipu

 Ahoj przygodo!

Jeden z nielicznych przystanków po drodze - spacer do nikąd.

 Pierwsze skojarzenie z Te Anau

Lake Te Anau - piękne, ale na pewno zyskałoby w pełnym Słońcu



Piękne widoki towarzyszą nam po drodze. Ta trasa rządzi od samej północy (czyli od dnia drugiego). W końcu dojażdzamy do Te Anau, logujemy się na nocleg w Lake View Holiday Park. Dzień był i nadal jest leniwy, po wyjeździe z energetycznego Q-Town trudno znaleźć wiecej entuzjazmu. Wieczór poświęcam dzieciakom, z którymi bawię się na placu zabaw i podpytuję chłopaków o to jak wspólcześnie wygląda życie ośmio i dziesięciloatka. Zadziwiajace, chłopaki chcą rozmawiać, zamieniam się w słuch. Pod koniec wychodzę jeszcze z B nad brzeg jeziora, które dziś jednak sprawia nieco ponure wrażanie. Dzień kończymy przy stole. W rozmowach wracamy do początku wieku i wszystkich wspólnie spędzonych, wesołych chwil. Tym razem to chłopaki zamieniaja się w słuch. A nie powinni 😊

Dobranoc.

New Zealand. South Island. Dzień 5. Haast - Wanaka- Queenstown.

02.02.2019 dzień 5

 

Start: Haast

Stan licznika na początku trasy 410846km

Stan licznika na koniec dnia: 411070km

Dystans przejechany: 224km

Dystans całkowity: 1135km

Koniec trasy: Queenstown 

 

 NZ- Day 5. Haast to Queenstwon.

Galeria Foto

 

Noc rzeczywiście była zimna, poranek wciąż jest rzeski, ale za to niebo jest zupełnie bezchmurne i słońce dzisiaj będzie nam towarzyszyć przez cały dzień... Chyba zebrałem się jako pierwszy, wyczołguję się ze swego legowiska (Arek zmierzył - ma wysokość trzech standardwoych smartfonów) wyskakuję z samochodu i zabieram Alutka do stołówki.

Zimno i wczesno, ale z usmiechem.

 

Tam powoli schodzi się cała nasza kamperowa ekipa. Jemy śniadanie, sprzątamy, Dorota dogania się z zaległymi mailami, robimy w koło siebie co trzeba i nie przedłużamy...w Haast nie planujemy dłuższego postoju, przed wyruszeniem do naszego dzisiejszego miejsca przeznaczenia tankujemy się jeszcze na pobliskiej stacji.. trochę wygłupów i ruszamy.

 

Trochę wygupów podczas tankowania, ale...
 

All good - ruszamy!

 

Nie jedziemy długo, tereny dookoła są naprawdę piękne, pierwszy zjazd na parking zaprasza nas do odwiedzenia wodospadu. Z zaproszenia korzystamy. Krótki spacer wśród paproci i po chwili znajdujemy się w kamienistym korycie rzeki Haast, szerokim jak pas startowy lotniska. Obecnie rzeka płynie tylko w części swojego naturalnego przebiegu, zajmuje może jedną trzecią koryta. Podchodzimy więc do krawędzi wody, w tyle widać wodospad - Roaring Billy Falls. Trudno nie cieszyć się tym co nas otacza. Tu co krok jest pięknie, pogoda dziś nas rozpieszcza... ruszamy przez las z powrotem. Pakujemy się do samochodów i ruszamy w stronę Queenstown.  

Kamieniste koryto Haast River

 

 

Czeka nas jeszcze 200km do przejechania piękną trasą numer 6. W trasie zatrzymujemy się jeszcze na różnych punktach widokowych przy jeziorach Wanaka i Hawea oraz w przesmyku the Neck. :))

 

 W trasie, droga numer 6

 Lake Wanaka

 Boundary Creek Campsite

Mount Albert

 The Neck - przełęcz między jeziorami

 Hawea Lake

 

Dojeżdżamy do miasteczka Wanaka położonego nad jeziorem o tej samej nazwie. Tutaj Arek daje sygnał do wejścia do jeziora. Wchodzimy z chłopakami. Jest to najlepsza decyzja dnia (choć wieczór w Queenstown postawi nas  jeszcze przed kilkoma innymi

Skoro Jestem w Nowej Zelandii, ojczyźnie Willa Trubridge’a (taki nasz Emero)- wybór może być tylko jeden. William to specjalista od nurkowania swobodnego bez płetw. W samolocie czytałem fragmenty jego książki Oxygen i skoro on sam zarekomendował mi jedno z nurkowych miejsc w swojej ojczyźnie - nie mogło być inaczej. Wyjmuję z torby Freediving Poland maskę cressi minima, 3mm żyletkę i wchodzę do tej lodowatej, górskiej wody. Robię kilka sesji free przy dnie do głębokości około 8-9 m. Nigdy wcześniej nie nurkowalo mi się tak rewelacyjnie w wodzie o temperaturze 15 stopni. Super, mistyka, rewelacja.

 

 

 Ten nurek jeszcze trwa we mnie... cały czas trzymam się dna... płynę przed siebie powoli,  z łatwością pracuję rękami, jestem w strefie gdzie powoli zanika już światło dnia i zaczyna się ciemość...

 

W Wanaka spędzamy jeszcze kilka miłych chwil, jemy obiad, idziemy na plac zabaw, potem moi chłopcy mają kryzys. Znów grupowo udaje się go opanować. Dzięki! 

Przed naszym camperem zatrzymuję się jeszcze na chwilę by przyjrzeć się ładnej GieeSce 1200, która co po naklejkach widać, ma całkiem bogate CV. Na odległość pokazuję właścicielom, którzy z pobliskiej knajpki zaczęli mi się przyglądać szczere wyrazy uznania. Uśmiechają się na pożegnanie i takim gestem żegnamy się z tym przyjemnym miejscem. Warto się tu zatrzymać.

 

Wanaka city beach

 

 

W Wanaka żegna mnie ciekawa GieeSka

 

 W drodze do Queenstown zahaczamy jeszcze o ciekawe przydrożny parking, w którym na płocie wisi dosłownie tysiące biustonoszy... o co chodzi???

 

Cardinale Bra Fence - kampania na rzecz walki z rakiem piersi

przygodni wolontariusze na rzecz kampanii

 

Przy nas żadna wolontariuszka nie zostawia stanika. Jedziemy więc dalej. Na ostatniej prostej do miasta, zatrzymujemy się w spektakluarnym punkcie widokowym Crown Range Summit i tu robimy też ostatnie zdjęcia. Jesteśmy na dachu Queenstown. Pogoda nadal nas rozpieszcza. Pojawia się jednak mała skaza na tak pięknie spedzonym dniu. Chłopaki po zimnej nocy w Haast jednakowoż zaciągają nosami... nadal nie mija.

 

 Jedno zdjęcie dwóch takich na trzecim końcu świata...

Crown Summit - ostatnia "prosta" przed Q-town 

 

W końcu dojeżdżamy do Queenstown! Miejsce robi wrażenie centrum imprezowego całej Południowej wyspy. Ostrzegano mnie, że to takie lokalne Zakopane lub Aspen. Póki co nie przeszkadza mi to, cała miejska plaża jest jedną imprezą, miasto ma energię. Nieco martwią mnie prognozy na noc (Arek straszy +3 stopniami) i straszą napisy „no vacancy” na kempingach i przydrożnych hotelach. Chłopaków stan się raczej nie polepsza. Jestem zdecydowany na zmianę koncepcji, ekipa się zgadza, wybieramy hotel, Dorota pokazuje który, jak się wkrótce zorientujemy - jeden z najlepszych w mieście. W Queenstown zatrzymujemy się na dwie noce. Jest to czas na opierunek, odpoczynek dla dziewczyn i dzieci i chyba też dla nas... jak się jutro okaże była to dobra decyzja...
 

 

Sypiamy w zjeżdżonych camperach,

Sypiamy w najdroższych hotelach,

Chwytamy to życie garściami,

A między przewijaniami,

Kąpiemy się w górskich strumieniach...

Cena, dziś nie ma znaczenia.

 

 Wszyscy z uśmiechem na ustach spotykamy się wieczorem, chwila stabilizacji, czas na odpoczynek, przegrupowanie, żarty i trochę relaksu. Hotelowe pralki dziś pracują wyłącznie dla nas. Dorota i Arek na koniec dnia wypuszczają się w miasto. 

 Queenstwon by night

Jak mówią Anglicy - vibrant city

 Sydney to przy Q-town imprezowe przedszkole

 

Po powrocie z miasta dosyć entuzjastycznie wypowiadają się o nocnym życiu Queenstown. Arek opowiada ożywiony o tym co przed chwila widział i konkluduje:

-        “stary, jedna wielka imprezownia”. 

Dorota patrzy się z niesmakiem i nie pozostawiając miejsca na domysły dorzuca

-        „Qrwidół raczej!”

Więcej rekomendacji nie trzeba, ostatecznie tym właśnie Queenstown zdobywa moje uznanie. Proszę Dorotę o przysługę i wychodzę z Ewą na szybką wyprawę przez miasto by złapać ducha nocnego życia w New Zealand. Rzeczywiście mieszkamy kilkadziesiąt schodków nad centrum miasta, zaraz po wyjściu z hotelu okazuje się, że impreza jest wszędzie. Pod witrynami sklepowymi, na narożnikach i skrzyżowaniach ulic, na bulwarach, przed wejściami do knajp i w samych knajpach. Mam wrażenie, że oprócz nas i taksówkarzy nie ma tu trzeźwych osób. Nie mam pewności co do ochroniarzy w lokalach, ale błędny wzrok sugeruje, ze też są pod wpływem. Nasz wypad trwa bardzo krótko, ale cieszymy się nim jak dzieci. Pierwszy raz od wypadu do Sopotu w 2015 bierzemy (choć biernie) udział w życiu nocnym. Chodzimy wąskimi uliczkami wypełnionymi pijanymi ludźmi, gwar ulicy miesza się z alkoholem, chwiejnym krokiem nastolatek i stłumionym basem, który razem z elektroniczna muzyką wypływa z lokali. Ewa patrzy na to co się dzieje do okoła i z niedowierzaniem pyta „co to jest za miasto, w którym  wszyscy są nastukani?” Po chwili dodaje „nawet te osoby z zespołem Downa”. To prawda, dwójka takich osób która nas właśnie mijała bierze czynny udział w tym nocnym party. W jednym z ostatnich aktów tego krótkiego spektaklu podchodzi do mnie (krokiem jakim Gerald Washington odchodził do narożnika po ostatniej walce z Adamem Kownackim) nie mogąca znaleźć swojego miejsca w tym galimatiasie- urocza blondynka. Łapie się mojego ramienia, w desperackim akcie rozpaczy (chroniącym ją przed fizycznym, ale nie moralnym upadkiem) i patrząc na mnie mętnymi oczami mówi. Hi, I am Lily, and she is hot, wskazując głową na swoją towarzyszkę nocnej eskapady. Podnoszę wzrok na koleżankę uprzejmej Lily... 

Uśmiecham się grzecznie... a przecież mnie ostrzegali. Ostatni szept rozsądku stawia mnie przed wielkimi, otwartymi drzwiami. Nad drzwiami niezbyt duży napis 

-„ Nie wchodź z otwartym ogniem - magazyn z firewerkami”...

Nie wiem kto to, ale ktoś dopowiada

- „nie wchodź zwłaszcza jeśli lubisz sztuczne ognie”

... Jest ciemno i coraz chłodniej, chciałbym iść dalej w mrok, dno jest moim jedynym punktem odniesienia, ale zatrzymuję się. Ręce bezwładnie opadają, zaczynam się powoli unosić, potem coraz szybciej, de szóstka piszczy alarmami, a może to zdrowy rozsądek? W końcu jestem w strefie gdzie przebijają już pierwsze promienie światła, wypływam ku powierzchni, Ewa wyciąga ku mnie rękę i znów widzę słońca. Łapię łyk powietrza, patrzę przed siebie unosząc się na powierzchni jeziora.

 

Noc się jeszcze nie kończy, ale tą opowieść tu dzisiaj zakończymy :)